Views of Muslim Scholars on the Source of Medicine
Keywords:
History of Medicine, Source of Medicine, Revelation, Observation, Ashâbü'l-kıyâs, Ashâbü't-TecribeAbstract
How medicine emerged has been discussed and debated throughout history as it is today. There are two different views on the origin of medicine in the pre-modern scientific world. According to the unprevailing one, the foundations of medicine are based only on experience, that is, on experimentation and observation. According to the common view in civilizations before Islam and in the Islamic period, the basis of medicine is based on divine sources. It is seen that almost all Muslim scholars are of this opinion. Proponents of the latter did not reject experimentation and observation, on the contrary, they emphasized its importance. However, they discussed experiment and observation by comparing and contrasting the teaching based on divine knowledge.
In this direction, it is stated in the sources that divine information about medicine is obtained in different ways. Types such as revelation, inspiration, dreams, information learned from the animal instinct are among the ways mentioned. Scholars who wrote about this subject in the ancient Islamic world often refer to the civilizations before them; especially Ancient Greece, since the issue is related to the history of medicine. In addition to these references, some scholars have also put forward some rational justifications for the necessity of divine knowledge. In addition, Islamic theologians used this general acceptance in the scientific world as evidence for the proof of prophethood.
In this paper, we discuss the views on the origin of medicine in the pre-modern scientific world and examined many important sources in order to reflect the general acceptance. Instead of every work we have accessed, we have mostly covered the works of authoritative scholars in our article. While we mainly use the sources of medicine and history of science, we also scanned the works of leading scholars in which they can deal with this subject. We could not process much data under the second main title of our article, “Those who think that medicine in the Islamic world is of human origin”. Because in the pre-modern Islamic world, the opinion that medicine is based only on experimentation and observation is almost non-existent. In addition, we have briefly discussed the views of Islamic theologians under a separate heading, as we find them important. Since our subject is the pre-modern Islamic world, the works we study are generally Arabic works since the language of science in the classical Islamic world is predominantly Arabic. We also scanned the Ottoman works that we could reach. Additionally, we took care to benefit from domestic and foreign sources of modern science and medicine history.
We researched the approaches of Islamic scholars to the subject, especially their views on the source of medicine, and the way they handled the subject, and made evaluations where we deem necessary. Sometimes, we found it sufficient to simply transfer without making an evaluation. Again, where necessary, we made direct quotations, not indirect ones. Being aware of those who are interested in the history of medicine and science, we tried to cite more than one source rather than being content with a single source on subjects that other researchers commonly known to the contrary. In widely known places, we were content with a single source. We have tried to draw attention to the leading information and to cite the sources for further research by discussing the important extensions of our main topic in the footnotes. In fact, we think that some footnotes that we could not include in the main text because they are not directly related to the subject, sometimes stand out from the main text in terms of being eye-opening. We have mostly taken the Turkish Diyanet Foundation’s Encyclopedia of Islam as a basis for the names and dates of the authors and book titles that we discussed in our study.
As far as we can determine, we have not come across a study that directly addresses this issue. In this context, we think that our study will contribute to the field and open up horizons for further studies, and that it is also important for researchers who do not have a history of medicine and science in the barber field. Again, we tried to refer to the findings that we came across while dealing with the subject and that we thought were erroneous.
References
Ağırakça, Ahmet. İslam Tıp Tarihi-Başlangıçtan 7./13. Yüzyıla Kadar. İstanbul: Akdem Yayınları, 2. Basım,
Alper, Ömer Mahir. Aklın Hazzı İbn Kemmûne’de Bilgi Teorisi. İstanbul: Ayışığı
Kitapları, 2004.
Antâkî, Dâvûd. Tezkiretü üli’l-elbâb ve’l-câmi li’l-acebi’l-ucâb. thk. Ahmed Şemsü’d-dîn, Beyrût: Dâru’l-kütübü’l-ilmiyye, 1426/2006.
Atmaca, Veli. Tarih Boyuca İnanç Tıp İlişkisi. İstanbul: Rağbet Yayınları, 1. Basım, 2020.
Bakar, Osman. Gelenek ve Bilim. çev. Ercüment Asil. İstanbul: Gelenek Yayıncılık, 1.
Basım, 2003.
Bayat, Ali Haydar. Tıp Tarihi. İstanbul: Pınarbaş Matbaacılık, 2016.
Belhî, Ebû Zeyd. Mesâlihu’l-ebdân ve’l-enfüs-Beden ve Ruh Sağlığı, çev. Nail Okuyucu-Zahit Tiryaki. İstanbul: Türkiye Yazma Eserler Kurumu Başkanlığı Yayınları, 1.Basım, 2012.
Bîrûnî, Ebü’r-Reyhân Muhammed. Tahkîku mâ li’l-Hind min makûletin makbûletin fi’l-akl ev merzûle. Beyrût: Âlimu’l-kütüb, 1. Basım, 1402/1982.
Buhârî, Muhammed b. İsmâîl. el-Câmiu’s-Sahîh. thk. Muhammed b. Züheyr Nâsır en-Nâsır. 9 Cilt. Dâru Tavki’n-Necât, 1.Basım, 1422/2002.
Câhiz, Ebû Osmân el-Kinânî. el-Hayevân. 7 cilt. Beyrût: Dâru’l-kütübi’l-ilmiyye. 2. Basım
/2003.
Çelebî, Kâtib. Keşfü’z-zunûn an esâmi’l-kütübi ve’l-fünûn. 6 cilt. Bağdat: Mektebetü’l-Müsennâ, 1359/1941.
Demirhan Erdemir, Ayşegül. Prehistorik ve İlk Çağlarda Tıp. İstanbul: İstanbul Tıp Kitabevi, 1. Basım, 2015.
Demirhan Erdemir, Ayşegül. Tıp Tarihi. İstanbul: Nobel Tıp Kitabevleri, 2014.
Efil, Şahin. “Peygamberlik-Tıp İlişkisi ve Tıbbın Kaynağı Sorunu”, Beytulhıkme An
Internetional Journal of Philosophy, 10/2 (Haziran 2020), 747-770.
http://dx.doi.org/10.18491/beytulhikme.1563.
Gazzâlî, Ebû Hâmid. el-Munkiz mine’d-dalâl. thk. Abdülhalîm Mahmûd, Mısır: Dâru’l-
kütübi’l-hadîse
Gholizadeh, Farzollah. İnsan Mizaçları ve Sağlıklı Beslenme. Ankara: Genç Ofset, 2019.
Homeros. İlyada. çev. Azra Erhat-A. Kadir. İstanbul: Can Sanat Yayınları, 24. Basım,
İbn Cülcül. Tabakâtü’l-etibbâi ve’l-hukemâ. thk. Fuâd Seyyid .Beyrût: Müessetü’r-risâle, 2. Basım, 1405/1985.
İbn Ebî Usaybia. Uyûnu’l-enbâ fî tabakâti’l-etibbâ. thk. Nizâr Rızâ. Beyrût: Dâru mektebeti’l-hayât; Uyûnu’l-
enbâ fî tabakâti’l-etibbâ, thk. Âmir Neccâr (Kahire: Dâru’l-meârif, 1412/1992).
İbn Haldûn. Tarîhu İbn-i Haldûn/Mukaddime. 8 cilt. thk. Halîl Şahhâde. Beyrût: Dâru’l-fikr, 2. Basım,
/1988.
İbn Manzur, Ebu’l-Fazl Cemâlüddîn. Lisânü’l-Arab. 15 cilt. Beyrut: Dâru Sâdır, 3.
Basım, 1414/1994.
İbn Rüşd, Ebü’l-Velîd Muhammed b. Ahmed b. Muhammed el-Kurtubî. el-Külliyyât fi’t-tıb. thk. Muhammed Âbid el-Câbirî. Beyrût: Merkezü Dirâsâti’l-Vahdeti’l-Mürabbiye 1.Basım, 1419/1999.
İbn Sînâ, Ebû Alî el-Hüseyn b. Abdillâh b. Alî b. Sînâ. el-Kânûn fi’t-tıb. thk. Muhammed Emîn ed-Dinnâvî. 3 cilt. Beyrût: Dâru’l-kütübi’l-ilmiyye, 1. basım, 1419/1999.
İbn Sinâ, Ebû Alî el-Hüseyn b. Abdillâh b. Alî b. Sînâ. el-Urcûze fi’t-tıb/Min Müellefâti İbn Sînâ et-Tıbbiyye. thk. Muhammed Züheyr el Bâbâ. Halep: Halep Üniversitesi Yayınları, 1404/1984;
İbn Sina, Ebû Alî el-Hüseyn b. Abdillâh b. Alî b. Sînâ. el-Urcûze fi’t-tıb, thk. Abdülkâdir Nûruddîn-John Jay.
PDF: Paris, 1375/1956, https://archive.org/details/ess_870_201708.
İbnü’l-Ekfânî. İrşâdü’l-kâsıd ilâ esne’l-mekâsıd. thk. Abdü’l-Münim Muhammed Ömer. Kahire: Dâru’l-fikri’l-arabî.
İbnü’l-kayyım el-Cevziyye, Ebû Abdillâh Şemsüddîn Muhammed b. Ebî Bekr b. Eyyûb ez-Züraî ed-Dımaşkī el-Hanbelî. et-Tıbbu’n-nebevî. Beyrût: Dâru’l-Hilâl.
İbnü’l-Kıftî. İhbârü’l-ulemâ bi-ahbâri’l-hükemâ/Târîhu’l-hükemâ. thk. İbrâhim Şemsüddîn. Beyrut: Dâru’l-kütübü’l-ilmiyye, 1. Basım, 1425/2005.
İbnü’n-Nefîs. Şerhu-fusûli Ebukrât/Ibn al-Nafīs's Commentary on the Hippocratic Aphorisms, Ibn al-Nafīs. external authors: commission. PDF: England, Manchester University, 2017, https://www.research.manchester.ac.uk/portal/en/publications/----%D9%A2%D9%A9%D9%A4(0acf0eb0-69c0-4e41-a661-271922d5817f).html.
İshâk b. Huneyn. Târîhu’l-etıbbâi ve’l-felâsife. thk. Fuâd Seyyid. Beyrût: Müessetü’r-risâle, 2. Basım, 1405/1985.
Kahya, Esin. “İbn Rıdvân Ali”. Türkiye Diyânet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 20/250-252. İstanbul: TDV yayınları, 1999.
Kahya, Esin. Hint’te Bilim. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım, 1999.
Kannevcî, Sıddîk Hasan Hân. Ebcedü’l-ulûm. Dâru İbn Hazm, 1. Basım, 1422/2002.
Karaman, Hayreddin. vd. Kur'an Yolu-Türkçe Meal ve Tefsir. 5 cilt. Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları, 7. Basım, 2020.
Kaya, Mahmut. “İbnü’l-Kıftî”. Türkiye Diyânet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 21/112-114. İstanbul: TDV yayınları, 2000.
Kılıç, Mahmud Erol. "Hermes". Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 17/228-233. İstanbul: TDV yayınları, 1998.
Kutbu’d-dîn eş-Şîrâzî. Beyân’ül-hâce ile’t-tıbbi ve’l-etıbbâi ve âdâbihim ve vesâyâhüm. Beyrût: Dâru’l-kütübü’l-ilmiyye, 1. Basım, 1423/2003.
Kutluer, İlhan. “Câlînûs”. Türkiye Diyânet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 7/32-34. İstanbul: TDV yayınları, 1993.
Margotta, Roberto. Tıp Tarihi. çev. Nilgün Güdücü. İstanbul: Hürriyet Gazetecilik ve Matbaacılık, 1998.
Mâturîdî, Ebû Mansûr. et-Tevhîd, thk. Fethullah Huleyf, İskenderiye: Dârü’l-Câmiâti’l-
Mısriyye.
Mâturîdî, Ebû Mansûr. Kitâbu’t-Tevhîd-Açıklamalı Tercüme. çev. Bekir Topaloğlu, İstanbul: İsam Yayınları, 6. Basım, 2014.
Müslim, Ebü’l-Hüseyn b. el-Haccâc el-Kuşeyrî. el-Câmiu’s-sahîh. thk. Muhammed Fuâd Abdülbâkî. 5 cilt. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabiy.
Neccâr, Âmir. Fî târîhi’t-tıb fi’d-devleti’l-islâmiyye. Beyrût: Dâru’l-meârif, 3. Basım,
/1994.
Nesefî, Ebü’l-Muîn. Tebsiratü’l-edille fî usûli’d-dîn. thk. Muhammed el-Enver Hâmid Îsâ, Kahire: el-Mektebetü’l-ezheriyye li’t-türâs, 1. Basım, 1432/2011.
Öztürk, Levent. İslam Tıp Tarihi Üzerine İncelemeler. İstanbul: Ensar Neşriyat, 1. Basım,
Râzî, Ebû Bekr Muhammed b. Zekeriyyâ. el-Hâvî fi’t-tıb. thk. Heysem Halîfe et-Taîmî. 7 cilt. Beyrût: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabiy, 1422/2002.
Râzî, Ebû Bekr Muhammed b. Zekeriyyâ, Ahlâku’t-tabîb, thk. Adüllatîf Muhammed el-Abd, Kahire: Dâru’t-türâs, 1.Basım, 1397/1977.
Râzi, Ebû Hâtim b. Hamdân. Alâmü’n-nübüvve. İran: Müessesei Pezûheşi Hikmet ve Felsefi Îrân, 1422/2002.
Râzî, Fahreddîn. Mefâtîhu’l-ğayb/et-Tefsîru’l-kebîr. Beyrût: Dâru ihyâi’t-türâsi’l-arabiy, 3. Basım, 1419/1999
Râzî, Muhammed b. Ebî Bekr. Muhtâru’s-sıhâh. thk. Yusuf Şeyh Muhammed. Beyrut:
el- Mektebetü’l-Asriyye, 5. Basım, 1419/1999.
Ruhâvî, İshâk b. Ali. Edebü’d-tabîb. thk. Merîzen Asîrî. Riyâd: Merkezü’l-Melik Faysal Li’l-Buhûsi ve’d-Dirâsâti’l-İslâmiyye, 1. Basım, 1412/1992.
Sicistânî, Ebû Süleymân el-Mantıkî. Sıvânü’l-hikme. thk. Abdurrahman Bedevî. Tahran:
/1974.
Suyûtî, Celâlüddîn. İtmâmu’d-dirâye li kurrâi’n-nikâye. thk. İbrahim el-Acûz. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 1.Basım, 1405/1985.
Taberî, Ali b. Rabben. Firdevsü’l-hikme. Berlin: Matbau Âftâb, 1346/1928.
Taşköprizâde, Ahmed Efendi. Miftâhu’s-saâde ve misbâhu’s-siyâde fî mevzûâti’l-ulûm. Beyrut: Dâru’l-kütübü’l-ilmiyye, 1. Basım, 1405/1985.
Tekineş, Ayhan. “Tıbb-ı Nebevî”. Türkiye Diyânet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 41/85-88. İstanbul: TDV yayınları, 2012.
Terzioğlu, Arslan. “İbn Sinâ”. Türkiye Diyânet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 20/321-336. İstanbul: TDV yayınları, 1999.
Tirmizî, Ebû Îsâ Muhammed b. Îsâ b. Sevra. Sünenü’t-Tirmizî. thk. 6 Cilt. Beşşâr Avvâd Maruf. Beyrût: Dâru’l-Garbi’l-İslâmiy, 1418/1998.
Tokadi, Mustafa Efendi. Tahbîz’ül-mathûn-el-Kânûn fi’t-tıb tercümesi. 6 cilt. İstanbul: Türkiye Yazma Eserler Kurumu Başkanlığı Yayınları, 1. Basım, 2018.
Youngsuan, Liang. vd. Geleneksel Çin Tıbbı. çev. Tuğba Andaç, İstanbul: Kaynak Yayınları, 1. Basım, 2020.
Zehebî, Şemsüddîn. et-Tıbbu’n-nebevî. thk. Ahmed Rıfat el-Bedrâvî. Beyrût: Dâru-İhyâi’l-Ulûm, 1410/1990.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 DARUŞŞİFA - İSLAM TIP TARİHİ ARAŞTIRMALARI DERGİSİ
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.